خدا نزدیک‌تر از اونه که تو فکر می‌کنی؛ حتی با اون همه اشتباه

گاهی فکر می‌کنیم: «با این همه اشتباه و گناه، چطور می‌تونم جلوی خدا بایستم و نماز بخونم؟» انگار حس بی‌لیاقتی، مثل یک دیوار بلند، بین ما و نماز فاصله می‌اندازه. شیطان هم همین‌جا وسوسه‌مان می‌کند: «اول خودت رو پاک کن، بعد نماز بخوان!» 

اما واقعیت اینه: نماز جایزه آدم‌های بی‌عیب نیست! نماز خودش یه دوش پاک‌کننده برای دلهاست. 

تصور کن لباس موردعلاقه‌ات کثیف شده. آیا اون رو دور می‌اندازی؟ یا می‌شوری و دوباره می‌پوشی؟ قلب ما هم بعضی وقت‌ها با گناه، گرد وغبار می‌گیره. نماز مثل آب زلال و صابونی هست که این گرد وغبار رو پاک می‌کنه و قلب رو تمیز و درخشان میکنه. 

نماز دو کار مهم انجام میده: 

۱. جلوگیری از گناه: یاد نماز و حضور در پیش خدا، مثل یک سد جلوی خطا رو می‌گیره. 

۲. تمیزکاری بعد از گناه: اگر اشتباهی کردیم، نماز می‌تونه اون رو بشوره و اثرش رو پاک کنه. 

ما نماز نمی‌خونیم چون کاملیم؛ نماز می‌خونیم تا کامل‌تر بشیم. 

پس اگه حس بی‌لیاقتی داری و فکر می‌کنی نباید نماز بخونی، این فقط یه تله شیطانیه! او می‌خواد تو رو از تنها راه تمیز شدن، دور کنه. ولی خدا می‌گه: «بیا تا پاکت کنم.» 

بیا این دید رو عوض کنیم: 

نگو «من لایق نماز نیستم»، بگو «من به نماز احتیاج دارم». 

این نیاز، بزرگ‌ترین دلیل برای رفتن به سمت خداست. حتی با قلب خاک‌گرفته، اما با نیت پاک شدن، به سمت نماز برو. خدا این آب پاک رو برای همون قلب‌هایی گذاشته که احتیاج به شستشو دارن. 

پس منتظر نباش کامل بشی؛ نماز، خودِ راه تمیز شدنـست.