پاسخ: 1ـ نماز و روزه از تكاليف و واجبات الهى هستند كه هر فرد با شناختى كه از خداوند پيدا مى‏كند و درك ارتباط خود و خداوند كه رابطه مخلوق و خالق و رابطه عبد با مولا و پروردگارش مى‏باشد نوعى احساس تكليف در برابر خداوند براى او حاصل مى‏شود كه در انجام آن تكاليف با شوق و اراده و اختيار خويش به آن امور اقدام مى‏كند. كسى كه نمازنمى‏خواند يا روزه نمى‏گيرد يا خمس نمى‏دهد و... مطمئناً در مبادى و مبانى اعتقادى و شناختى دچار اشكالى است كه بايد به وسيله‏ اى اين شناخت و آگاهى در او ايجاد شود. و روشن و واضح است كه اين مطلوب با جرّ و بحث ومجادله و محكوم كردن و احياناً امور نفرت آفرين و اعلام انزجار و الفاظ ناراحت كننده و... ايجاد نمى‏شود بلكه معمولاًاين كارها نتيجه معكوس دارد و بيشتر موجب رنجش خاطر فرد و احساس دور شدن از آن مجمع مى‏گردد لذا اكيداً توصيه مى‏شود از بحث و مجادله خوددارى كنيد.

2ـ هر فرد از نظر شناختى و عاطفى نقاط پذيرشى دارد كه از طريق آن نقطه پذيرش و يا به اصطلاح عامّه «رگ خواب» مى‏توان با ملاطفت و ملايمت با او وارد سخن شد، كه اگر از اين طريق انسان با او وارد بحث شده و از نكاتى كه مورد پذيرش و قبول اوست وارد گردد و به طور منطقى (منطقى كه مورد پذيرش او باشد) اطلاعاتى به او بدهد وشبهات او را برطرف سازد، غالب افراد براى پذيرش حق مشكلى ندارند و مطلب حق را به خوبى مى‏پذيرند.

در هر صورت بايد رابطه با اين افراد به گونه اي باشد كه تاثيرگذار باشيم نه تاثير پذير و اگر اين رفت و آمد به گونه اي شد كه تاثير پذيري ما بيشتر باشد اولا بايد ناراحتي خود را به گونه اي در عمل و برخورد كه متوجه اشتباه خود شود نشان داد و ثانيا بايد اين روابط را به حداقل كاهش داد.